Wednesday, 22nd April 2020
Kashi was my immediate elder sister, passed away on August 15, 1995.
She was 55 years old when she died. She had disability one had and other health issues, due to which she was not married.
She used to do all house work, drawing water from the well, cooking, cleaning the house etc etc. I was her favourite brother Jayarama, was always happy to see me when I return from abroad for holidays. My son Ravi, was in Birthi and going to school at Little Rock, in 1995. He was of great help to her and was taking care of her, in her last days.
Just remembered her very much after seeing Shobha Somayaji's Facebook post:
Kashi was my immediate elder sister, passed away on August 15, 1995.
She was 55 years old when she died. She had disability one had and other health issues, due to which she was not married.
She used to do all house work, drawing water from the well, cooking, cleaning the house etc etc. I was her favourite brother Jayarama, was always happy to see me when I return from abroad for holidays. My son Ravi, was in Birthi and going to school at Little Rock, in 1995. He was of great help to her and was taking care of her, in her last days.
Just remembered her very much after seeing Shobha Somayaji's Facebook post:
ಅಪ್ಪನ ಕೊನೆಯ ತಂಗಿ ಕಾಶಿ. ನಮಗೆಲ್ಲ ಕಾಶತ್ತೆ. ಚೆಂದದ, ಲಕ್ಷಣದ ವ್ಯಕ್ತಿ. ಸಣ್ಣ ನಗುವಿದ್ದ ದುಂಡನೆಯ ಮುಖ. ಆದರೆ ಅವರ ಎಡಗೈ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಸರಿ ಇರದ ಕಾರಣ ಹಾಗೂ ಅಪಸ್ಮಾರ ಕಾಯಿಲೆ ಇದ್ದ ಕಾರಣ ಅವರ ಮದುವೆ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಜ್ಜಯ್ಯನ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಇದ್ದರು.
ಕೈ ಸರಿ ಇರಲಿಲ್ಲ ಅಂತ ಸುಮ್ಮನೆ ಕೂತವರಲ್ಲ. ಬಾವಿಯಿಂದ ನೀರು ಎತ್ತುವುದರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಒಂದೇ ಕೈಯಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಚರಿಗೆಯ ಅನ್ನ ಕೂಡಾ ಬಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಮನೆಯ ಕಸ ಗುಡಿಸಿ ಒರೆಸಲಿಕ್ಕೂ ಸೈ. ತನ್ನ ಅಂಗ ವೈಕಲ್ಯವನ್ನು ಅವರು ಯಾವತ್ತೂ ಒಂದು excuse ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕೆಲಸ ಮಾಡದೆ ಕುಳಿತದ್ದೇ ಇಲ್ಲ. ಅವರ ಒಂದು ವಿಶೇಷವೆಂದರೆ ಊಟಕ್ಕೆ ಅವರಿಗೆ ಅತೀ ಹುಳಿ ಮಜ್ಜಿಗೆ ಬೇಕೇ ಬೇಕಿತ್ತು. ಅದಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಅವರಿಗೆ ಊಟ ಮಾಡಿದ ಸಮಾಧಾನವೇ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವರಿಗೆ ಆಗಾಗ ಫಿಟ್ಸ್ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಆಗ ಅವರನ್ನು ಹಿಡೀಲಿಕ್ಕೆ ಕಷ್ಟ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರು ಚಿಕ್ಕವರಿದ್ದಾಗ ಬಾವಿ ನೀರು ಸೇದುವಾಗ ಫಿಟ್ಸ್ ಬಂದು ಬಾವಿಗೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದರಂತೆ. ಕೂಡಲೇ ನನ್ನ ಅಪ್ಪ ಬಾವಿಗೆ ಹಾರಿ ಹಗ್ಗದ ಮೂಲಕ ಅವರನ್ನು ಮೇಲೆತ್ತಿದ್ದರಂತೆ.
ಅವರನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಆದರೆ ನಾವೆಲ್ಲ ದೊಡ್ಡವರಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಜಗತ್ತಿನೊಳಗಿಂದ ಅವರನ್ನು ದೂರ ಇಟ್ಟೆವೇನೋ ಅಂತ ಈಗ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಅವರು ನಂತರದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮೊಂದಿಗಿದ್ದಿದ್ದರಷ್ಟೇ ಏನೋ ಅಂತ ಈಗ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಸುಮಾರು 55 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಬದುಕಿ, ಹಾಸಿಗೆ ಹಿಡಿಯದೇ ಒಂದು ದಿನ ಕಾಲಾಧೀನರಾದರು. ಅವರ ಕೊನೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಅತ್ತಿಗೆ ಅವರನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ಅದೊಂದು ತೃಪ್ತಿಯ ವಿಷಯ. ಈಗ ಅವರೊಂದು ನೆನಪಷ್ಟೇ!
ಕೈ ಸರಿ ಇರಲಿಲ್ಲ ಅಂತ ಸುಮ್ಮನೆ ಕೂತವರಲ್ಲ. ಬಾವಿಯಿಂದ ನೀರು ಎತ್ತುವುದರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಒಂದೇ ಕೈಯಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಚರಿಗೆಯ ಅನ್ನ ಕೂಡಾ ಬಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಮನೆಯ ಕಸ ಗುಡಿಸಿ ಒರೆಸಲಿಕ್ಕೂ ಸೈ. ತನ್ನ ಅಂಗ ವೈಕಲ್ಯವನ್ನು ಅವರು ಯಾವತ್ತೂ ಒಂದು excuse ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕೆಲಸ ಮಾಡದೆ ಕುಳಿತದ್ದೇ ಇಲ್ಲ. ಅವರ ಒಂದು ವಿಶೇಷವೆಂದರೆ ಊಟಕ್ಕೆ ಅವರಿಗೆ ಅತೀ ಹುಳಿ ಮಜ್ಜಿಗೆ ಬೇಕೇ ಬೇಕಿತ್ತು. ಅದಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಅವರಿಗೆ ಊಟ ಮಾಡಿದ ಸಮಾಧಾನವೇ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವರಿಗೆ ಆಗಾಗ ಫಿಟ್ಸ್ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಆಗ ಅವರನ್ನು ಹಿಡೀಲಿಕ್ಕೆ ಕಷ್ಟ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರು ಚಿಕ್ಕವರಿದ್ದಾಗ ಬಾವಿ ನೀರು ಸೇದುವಾಗ ಫಿಟ್ಸ್ ಬಂದು ಬಾವಿಗೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದರಂತೆ. ಕೂಡಲೇ ನನ್ನ ಅಪ್ಪ ಬಾವಿಗೆ ಹಾರಿ ಹಗ್ಗದ ಮೂಲಕ ಅವರನ್ನು ಮೇಲೆತ್ತಿದ್ದರಂತೆ.
ಅವರನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಆದರೆ ನಾವೆಲ್ಲ ದೊಡ್ಡವರಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಜಗತ್ತಿನೊಳಗಿಂದ ಅವರನ್ನು ದೂರ ಇಟ್ಟೆವೇನೋ ಅಂತ ಈಗ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಅವರು ನಂತರದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮೊಂದಿಗಿದ್ದಿದ್ದರಷ್ಟೇ ಏನೋ ಅಂತ ಈಗ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಸುಮಾರು 55 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಬದುಕಿ, ಹಾಸಿಗೆ ಹಿಡಿಯದೇ ಒಂದು ದಿನ ಕಾಲಾಧೀನರಾದರು. ಅವರ ಕೊನೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಅತ್ತಿಗೆ ಅವರನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ಅದೊಂದು ತೃಪ್ತಿಯ ವಿಷಯ. ಈಗ ಅವರೊಂದು ನೆನಪಷ್ಟೇ!
Posted 22nd April 2020
No comments:
Post a Comment